رابطه سبک های والدگری و خود گسستگی

ھدف از این پژوھش تبیین قدرت پیش بینی ابعاد والدگری برای خود گسستگی در نوجوان بود .بھ منظور انجام این پژوھش تعداد 465 نفر از دانش آموزان مدارس راھنمایی شیراز ( 234 پسر و 231 دختر) بھ شیوه نمونھ گیری خوشھ ای مرحلھ ای انتخاب شدند. میانگین و انحراف 1 بود.ابزار مورد / 13 و 78 / معیار سنی این گروه بھ ترتیب 7 استفاده شامل :الف)مقیاس والدگری آلاباما با ابعاد: والدگری مثبت،تنبیھ،مشارکت پدر،اطلاع از یکدیگر،اقتدار و نظارت می باشد و ب) مقیاس خود گسستگی با ابعاد: فردی و تحصیلی،خانوادگی،ھمسالان و مدرسھ بود. پژوھش از نوع ھمبستگی کھ جھت تجزیھ و تحلیل دادهھا از رگرسیون چند گانھ بھ شیوه ھمزمان استفاده شد . نتایج حاکی از آن بود کھ از میان ابعاد والدگری: والدگری (-0/ 0-) و نظارت( 11 / 0-)،اقتدار( 10 / 0)،تنبیھ( 17 / مثبت( 17 0 درصد از واریانس متغیر گسستگی از / کھ در مجموع 11 )=9/5 ، p< 0/ ایده آل را پیش بینی می کنند.( 001 و ھمچنین از میان ابعاد والدگری: والد گری .(f(6،458 (-/ 0-) و نظارت ( 9 / 0-)،اقتدار( 14 / 0)،تنبیھ( 22 / مثبت( 21 0 درصد از واریانس متغیر گسستگی از / کھ در مجموع 15 )=14 ، p< ./ بایستھ را پیش بینی می کنند ( 001 پژوھش حاضرنشان داد کھ نوع والدگری تاثیر .(f(6،458 معنی داری بر میزان خودگسستگی نوجوان دارد. بھ طوری کھ تنبیھ،اقتدار و نظارت والدین بر نوجوان تاثیر مثبت معنی دار بر خودگسستگی داشتند. بدین نحو کھ با افزایش میزان استفاده والدین از این سھ نوع رفتار میزان احساس خود گسستگی نزد نوجوان بیشتر می شود. اما والدگری مثبت موجب کاھش خود گسستگی فرد می گردد.